Op de koffie bij...
'De dagen vliegen letterlijk voor mij voorbij’
Vierenveertig jaar geleden was Martien van den Biggelaar een van de eerste bewoners van de Meeuwdonk in Veghel. Hij woont er nog altijd en kent bijna iedereen. Buurtbewoners kennen hem ook. Zo niet bij naam, dan bij zijn bijnaam: de vogeltjesman. Tien jaar geleden overleed onverwacht zijn vrouw, waarna hij in een diep gat viel. Zijn buren steunden hem en hielpen hem door een zware periode heen. Martien van den Biggelaar wil voor geen goud weg uit zijn woning in de Meeuwdonk.
“Ik heb veertig jaar in de bouw gewerkt en wilde in mijn jonge jaren samen met mijn vrouw het liefst een eigen huis bouwen. Maar voor mijn vrouw was een huis slechts een blok stenen. Liever besteedde zij het geld aan het maken van mooie reizen. En dus zijn we altijd blijven huren bij Area en zagen veel van de wereld. We kregen twee prachtige dochters (en later twee prachtige kleindochters) en reisden met hen naar o.a. Dubai, Bahrein, en vele keren naar Australië. Daar brachten we langere tijden door, in totaal twee jaar. Ik leerde er een ranger kennen met wie ik drie weken door de bush trok. Daar leerde ik veel over vogels en dat triggerde me enorm. Ik ben een echt natuurmens.
Volière met Australische vogel Bij thuiskomst bouwde ik in de Meeuwdonk een volière. En daarin verzorgde ik Australische vogels. Dat doe ik tot op de dag van vandaag. Het is mijn lust en mijn leven.Ik ben inmiddels al vijftig jaar lid van de vogelvereniging. Ik heb veel meegedaan aan tentoonstellingen en vele prijzen gewonnen. Zo’n anderhalf uur per dag ben ik daar zeker aan kwijt: het schoonmaken van de hokken, het verzorgen van de vogels en het maken en onderhouden van de broedbakjes. Heerlijk rustgevend is het. Het is mijn wereld. Zo vliegen mijn dagen letterlijk voorbij. Ik heb voornamelijk Australische parkieten en Goulds amadines, een kleurrijk vogeltje dat in Australië in het wild voorkomt. In september en oktober gaan de jongen in de schuur of ze worden verkocht. Iedereen kent mij hier als de vogeltjesman. Ik zit nooit binnen. Ik ben in de schuur of in de natuur.
"Wat je omstandigheden ook zijn; ga niet bij de pakken neerzitten."
Als iemand hulp nodig heeft, staat mijn deur open Ook doe ik graag vrijwilligerswerk en ben actief in de buurt; zorgen dat het opgeruimd blijft. En als iemand hulp nodig heeft, dan staat mijn deur altijd open. Toen mijn vrouw overleed, kreeg ik daarvoor iets terug. Acht maanden lang duurde het diepe gat waarin ik was terechtgekomen. En acht maanden lang kwamen buren mij iedere dag eten brengen en een praatje maken. Waar vind je dat tegenwoordig nog? Het was geweldig. Niet bij de pakken neerzitten Wat je omstandigheden ook zijn; ga niet bij de pakken neerzitten. Zoek een hobby, ga de natuur in. Ik kan uren op een bankje zitten en naar vogels kijken, frisse lucht inademen, eropuit trekken. Ga eens naar een dierenboerderijtje bij je in de buurt of een wijkcentrum. Dat doet echt goed. Rozen In de ruim veertig jaar dat ik getrouwd was liet ik elke week een bos rozen thuis bezorgen. Mijn vrouw verdiende het dik. Nu, tien jaar na haar overlijden, koop ik nog elke week een bos rozen. Die horen in ons huis. Die zijn voor haar. Zo ben ik nooit echt alleen. Ik geniet weer van het leven.”
